Ambon fanfare - een reisverslag
Voor het boek zijn Martine en ik naar Ambon geweest, om onderzoek te doen. We hebben daar een verslag van gemaakt. Het hele verslag is te lang voor een pagina als deze. Met deze link kun je het lezen. Hieronder een klein stukje eruit.
Daar dacht Lien aan toen ze in bed lag, de eerste nacht op het eiland Saparoea. Ze hadden in drie dagen veel begrepen van de stad Ambon. Om te beginnen hadden ze gemerkt dat er niet overal eten was. Op een hete dag waren ze manhaftig met een openbaar busje naar Soya gereden, waar behalve een paleis van de radja een heilige bron was, dit alles op een mooie berg.
Ze waren ontvangen door een nazaat van de radja, en ze hadden in het paleis de wc bezocht. Dat was een grote luxe. De meeste dagen dronken ze na één kopje thee bij het ontbijt helemaal niets meer, omdat er nergens onderweg een mogelijkheid was om te plassen. Dit belangrijke gegeven was door geen van de vrienden en kennissen vermeld. De geroemde alomtegenwoordige stalletjes met eten daarentegen ontbraken op de berg geheel.
´Ik ga niet midden op de dag met een lege maag een berg opklimmen,´ zei Lien. Ze had naast stijve vingers nog een paar hinderlijke kwalen, zoals een zwakke blaas en een problematische bloedsuikerspiegel. Een ergens vandaan opgedoken man bracht hen naar de plaatselijke winkel. Dat was een schamel hutje met binnenin een paar ruwhouten planken en een toonbank. Op de planken bevonden zich enkele schaarse artikelen, zoals lucifers, ongedopte pinda´s uit een ver verleden, en flesjes water.
´Hier is niets,´ zei Tine, en aangezien ze niet zomaar een duizendpoot was maar eentje op rolschaatsen spoedde ze zich het zaakje uit. Lien talmde en keek peinzend en langdurig naar de inventaris. ´Ikan itu?` vroeg ze aan de winkelierster en wees op een paar minuscule blikjes. Het waren inderdaad visjes, sardines in tomatensaus en pepersaus, en toen kwam uit het halfduister ook nog een pak toast tevoorschijn. Een mes om de blikjes te openen was snel geleend.
De foto boven is van Itawaka, op Saparoea. Daar hebben Martine Letterie en ik een bibliotheekje bezocht, en via IBBY hebben we boeken naar Itawaka gestuurd. Dat was niet zo eenvoudig! Nu zijn ze er (2015)
